محققان مکانیسم هایی را برای انتقال اجتماعی درد ، ترس شناسایی کرده اند

مطالعه ای که اخیراً در ژورنال ساینس منتشر شده است ، نشان داده است که انواع حیوانات توانایی همدلی با یکدیگر را دارند.

رفتار در روند تعامل اجتماعی بین گروهها از اهمیت زیادی برخوردار است. همدلی را می توان توانایی درک و تقسیم تجربه عاطفی یک انسان دیگر تعریف کرد و برای تعاملات اجتماعی مولد و دلسوزانه ضروری است.

در دنیای پر از خشم و خصومت ، چه چیزی مهمتر از همدلی است؟ مانند همه رفتارها و تجربه های انسانی ، همدلی نتیجه فعالیت پیچیده مغز است که طی میلیون ها سال تکامل یافته است.

اکنون مشخص شده است که انواع حیوانات نیز رفتار می کنند ، که نشان می دهد آنها می توانند همدلی نشان دهند.

رابرت مالنکا گفت: “هدف از مطالعه ما شروع به تشریح سازوکارهای پیچیده مغز مسئول برخی از اشکال ساده همدلی در موش ها بود ، به این امید که چنین اطلاعاتی درک مکانیسم مغز زمینه ساز همدلی در انسان را بهبود بخشد.” پریتزکر استاد روانپزشکی و علوم رفتاری در دانشگاه استنفورد و اولین نویسنده مقاله.

وی افزود که درک بهتر از مکانیسم مغز همدلی انسان منجر به درمانهایی می شود که همدلی سازگار و سازنده اجتماعی را ترویج می کنند. این امر به ویژه در افراد مبتلا به اختلالات مغزی که همدلی را مختل می کنند بسیار مهم است و ما امیدواریم که این موارد منجر به ارتقا of همدلی در بین مردم عمومی نیز شود.

اگرچه این مطالعه بر روی موش ها انجام شده است ، محققان از چندین آزمایش رفتاری استفاده کردند که به عنوان تظاهرات رفتاری اشکال ابتدایی همدلی تفسیر می شد. این موارد به ویژه انتقال اجتماعی درد ، انتقال اجتماعی بی دردی و انتقال اجتماعی ترس بود.

برای انتقال درد ، موش مشاهده ای در همان سلول قرار گرفت و موش به مدت یک ساعت درد جسمی را تجربه کرد.

هنگامی که حداکثر چهار ساعت بعد از آن معاینه شد ، موش کناری رفتاری را نشان داد که نشان می دهد صدمه دیده است ، حتی اگر هرگز آسیب ندیده باشد. در نتیجه ، موش کناری متوجه شد که دوستش درد می کشد.

به همین ترتیب ، اگر دو موش که هر دو درد جسمی داشتند گرفته شده و فقط به یکی از آنها مورفین مسکن ضد درد داده شد قبل از اینکه یک ساعت در یک قفس قرار بگیرند ، موش که درد داشت اما مورفین دریافت نکرد نشان داده شد. رفتاری که نشان می دهد درد او به چهار ساعت کاهش می یابد.

بنابراین ، تسکین درد ناشی از درد از یک موش درد به طور اجتماعی به یک موش درد دیگر منتقل شد.

سرانجام ، دو موش در یک فضا کنار هم قرار گرفتند تا ببینند چه اتفاقی افتاده است که یک موش دچار شوک الکتریکی جزئی شد تا موش جانبی دیگر را بترساند ، که هرگز شوکه نشد. موش که شوکی دریافت نکرد ، هنگامی که به اتاق کوچکی که در حال تماشای شوک دوستش بود بازگشت ، رفتار ترسناکی از خود نشان داد. این انتقال اجتماعی ترس است.

در پاسخ به پرسش روزنامه دیلی نیوز مصر ، مالنکا گفت که او و تیمش قصد دارند همچنان به بررسی چگونگی تغییر فعالیت عصبی در قشر قدامی مثانه در حین تعاملات اجتماعی بپردازند. هدف آنها همچنین بررسی چگونگی تأثیر این فعالیت بر فعالیت در مناطق دیگر مغز مانند هسته ذکاوت و آمیگدالاست.

به عنوان بخشی از تحقیقات بیشتر ، تیم در تلاش است تا ببیند آیا داروهایی یافت می شود که بتواند همدلی را در موش ها افزایش دهد. این امید است که چنین داروهایی بتوانند در معالجه افرادی که همدلی “عادی” ندارند ، مفید واقع شوند.

مالنکا خاطرنشان کرد که تیم وی امیدوار است که با همکارانی که همدلی را برای مردم مطالعه می کنند همکاری کند و تحقیقات تصویربرداری مغز را انجام دهد. این بررسی خواهد کرد که آیا چنین مکانیزمی در مغز انسان زمانی اتفاق می افتد که مثلاً یک موضوع انسانی فردی را مشاهده کند که درد می کشد یا ترسیده است.